16.04.2012

Poniedziałek, zmiana h1 - czyli bardzo pokojowe pożegananie pokojowej

Otrząsnąłem się z traumy i po kilku dniach żałoby mogę wreszcie wyrazić ból, który towarzyszy mi do dziś i towarzyszyć długo jeszcze będzie. Ach, przechodniu, siądź pod mym liściem...


Tren

PANI HALINCE, WDZIĘCZNEJ, UCIESZNEJ, NIEPOSPOLITEJ POKOJOWEJ, KTÓRA, CNÓT WSZYSTKICH I DZIELNOŚCI DOWIÓDŁSZY, NAGLE, NIEODPOWIEDNIE, PO WIELOLETNIEJ PRACY W FIRMIE NASZEJ, Z WIELKIM A NIEZNOŚNYM ZAŁOGI ŻALEM 12 KWIETNIA ROKU PAŃSKIEGO 2012 Z PRACY ODESZŁA - CIEĆ WNECIOWSKI, NIEFORTUNNY WSPÓŁPRACOWNIK, Z ŁZAMI NAPISAŁ. NIE MASZ CIĘ, HALINO MOJA!

Wielkieś nam uczyniła pustki w hoście naszym
Nasza Pani Halinko, tym zniknięciem strasznym!
Pełno pokojowych, a jakby ich nie było:
Kłaków nam pod łózkami wyraźnie przybyło.
Tyś za wszytki robiła, za wszytki ganiała,
Wszytkiś w hoście kąciki zawżdy odkurzała.
Nie dopuściłaś nigdy cieciom się frasować,
Ani też menadżerce troską głowy psować,
Pokoje wszytkie cudnie na błysk nam sprzątając,
Czekina czasu zawsze wdzięcznie doglądając.
Teraz cisza i jeno gdzieś odkurzacz wyje,
Nie masz krzątania, w szafce jakaś kromka gnije.
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje.